Sassefras

Misschien altijd achterlopend (Druk,Druk,Druk), maar wel leuk! Welkom! Klik hier voor meer foto's

Wat leuk dat je hier een kijkje neemt!
Lilypie - Personal pictureLilypie Kids Birthday tickers
Lilypie - Personal pictureLilypie Kids Birthday tickers
Lilypie - Personal pictureLilypie Kids Birthday tickers

dinsdag, september 06, 2011

Gisteren, 'de spuit'

Na een goed uur(!!!) wachten in de wachtkamer (waarom heb ik een afspraak op tijd, als er een koffiepauze voor in de plaats wordt gehouden??) mocht ik de behandelkamer in.

Ook al had ik eerder een dame huilend terug zien komen van de behandelkamer, had ik er goede moed in. Het zou geen pijn doen in het begin en daarna zou het langzaam opgevoerd worden. Er wordt als aan de lopende band gewerkt, maar iedereen is erg lief.

"Weet u hoe het gaat? Is het de eerste keer? Zal ik uw bril even aannemen? Ligt u zo plezierig?" Eh... plezierig? Ik lig op mijn buik, met een kussen onder mijn bekken met mijn billen in de lucht, hahaha! Plezierig kan ik het niet noemen, maar het gaat.

Eerst zou er met kleine stroompjes gekeken worden hoe ver de naald van de zenuw af zit en daarna zou ik langzaam opgevoerde stroomstootjes krijgen om een litteken te maken op de zenuw. Dat eerste stroomstootjes zou ik kunnen 'voelen', maar dat tweede zou 'pijn' kunnen doen. Een bekende pijn, dus ik maakte me eigenlijk niet zo druk.

Er werd zo'n 30 vierkante centimeter ontsmet op mijn rug (ze gaan het toch niet opensijden?), ik kreeg een groen laken over mijn benen en de verdovingsspuit werd gezet. Appeltje eitje.
Na samen met de assistentes een minuut of vijf te hebben staan kwijlen bij het aangezicht mijn ruggengraat op de röntgenbeelden zei de arts dat hij ging beginnen.

Dus ik dacht stoer 'kom maak op, want dit gaat geen pijn doen'.
Nou... No way!

Die spuit viel dik tegen!! Hij zette de spuit en ik krijg me toch een klap! Alsof ze m'n been er in 1 keer afrukten!! Daarná heeft het niet echt meer pijn gedaan, maar mijn hemel, wat deed dát zeer! Ik kon het niet helpen, maar er kwam een welgemeend "Auuuw!" uit mijn mond.
Ik heb het idee dat het een foutje was, want er was meteen paniek!

"Wat is er?"
"Auuuw!"
"Aan 'auw' heb ik niks, wat voelt u en waar??"
"Pijn, au..!"
"Waar doet het zeer?"
"Mijn hele been, auw! Het brandt, prikt...! Auuuw!"

Toen het wat gezakt was moest ik me ontspannen, want ik lag zo gespannen op de behandeltafel. Ja, goh! bang voor nog meer pijn als ik me niet ontspande, deed ik mijn uiterste best om te ontspannen. Ik kreeg een hartslagmeter aan mijn duim, omdat ik zo geschrokken was en in de stress geschoten was. Ik voelde me een aansteller, maar het had echt zó'n pijn gedaan...

Toen het tot me doordrong dat het irritante ratelende gepiep mijn hartslag was, besloot ik me daar op te concentreren. Ik probeerde mijn hartslag steeds langzamer te laten gaan. Dat lukte en blijkbaar was ik toen ontspannen genoen, want ging de arts weer verder.

gelukkig stelde de rest van de ingreep niks meer voor; eerst nog een spuit, dan die stroomstootjes, nog een spuit, weer stroomstootjes. Prima, maar die eerste klap ... pffff!
De arts en de assistentes waren vanaf daar heel erg lief en vriendelijk. Een beetje irritant was het nu: "Nu niet weer schrikken hè", wat de arts steeds zei. Maar het was lief bedoeld.

Eenmaal terug in de wachtkamer was de eerste schrik er nog niet uit. Ook ik kwam huilend terug de wachtkamer in. Of nee, de verkoeverkamer, hahaha! Een leeggeruimde patiëntenkamer. Ik kreeg wat meewarige blikken en oppeppende woorden van andere patiënten en hun begeleiders.

Bij mij zou het juist zo makkelijk gaan werd er eerder gezegd. Mijn ruggegraat was nog jong en recht. Bij oudere mensen werkt de slijtage aan de wervels niet mee aan een prettige behandeling. Daar moet meerdere keren geprikt worden om op de juiste plek te belanden.

Omdat er moet worden gekeken hoe je reageert op zo'n behandeling mag je niet meteen naar huis. Je moet een uur wachten na de spuit. In dat uur was er een man (echt zo'n stoere werkman van een jaar of 50) die terugkwam van dezelfde spuit maar dan bij C7 (veel hoger). 'Gelukkig' vertelde hij dat hij in het begin van de behandeling meteen tegen het plafond zat van de pijn: "Mijn voeten klapten tegen elkaar, zo'n pijn deed het!"

Meteen kreeg ik medelijden met de oudere dame die een uurtje of twee eerder huilend terug in de verkoeverkamer was gekomen. Ik kon mijn ongenoegen delen met deze potige man. Ik was geen aansteller. En zij ook niet, maar zij kon haar verhaal met niemand delen.

Tot nu toe voel ik me prima. Ik heb mijn medicijnen weer genomen om de pijn te onderdrukken; deze ingreep gaat op zijn vroegst pas werken na 6 weken. Ik heb al meer kunnen doen dan voorheen in een dag en voel mijn been maar een klein beetje nu. Maar goed, de napijn schijnt best flink te kunnen zijn (zijn ook meteen medicijnen voor ingespoten) , dus ik ben benieuwd...

5 Comments:

  • At 19:16, Anonymous Nella en Martien said…

    O Saskia, wat een enge dingen maak jij mee! Ik hoop dat het wel helpt!!!!! Heel veel sterkte dappere nicht.
    Groetjes.

     
  • At 21:01, Blogger Sassefras said…

    Wat lief tante Nella! Dank je.
    Op dit moment gaat het vrij goed. Ik heb wat extra pijnstilling genomen en nu gaat het niet slechter dan anders. Niet béter ook, maar dat verwacht ik voorlopig ook niet.

     
  • At 22:43, Anonymous Neeltje Johanna said…

    Ik wist niet dat je op de pijnpoli zo'n pijn kan hebben. Altijd gedacht dat het een verademing zou zijn als je eidelijk op die tafel ligt. Nu snap ik waarom sommige mensen afbellen als het ze niet uitkomt omdat ze de daaropvolgende dag iets te doen hebben. Wij (mijn collega's en ik ) zeggen dan wel eens tegen elkaar, dat het dan wel mee zal vallen met de pijn. Maar dat is dus geheel onterecht, begrijp ik nu. Sterkte en bedankt voor je 'verslag'. Je kan het trouwens wel mooi beschrijven. Ik schoot (sorry hoor) herhaaldelijk in de lach!

     
  • At 09:57, Blogger Sassefras said…

    Tante Nellie ook al zo'n lief berichtje!

    Ik ben blij dat je kon lachen om mijn stukje. Het is ook niet de bedoeling dat het overkomt als alleen maar kommer en kwel. Als de boodschap duidelijk is, mag het bericht grappig zijn.

    Je moet twee dagen uitkijken met wat je doet na die spuit. Er kan krachtverlies optreden namelijk. Dan ga je opeens door je been. Daar zit je natuurlijk niet op te wachten als je de dag erna iets belangrijks hebt.

    Gelukkig is dat krachtverlies bij mij niet voorgekomen en heb ik nog steeds geen napijn. Wel heb ik nog net zo veel klachten als voor de spuit, maar dat was bekend.

     
  • At 18:35, Anonymous Anoniem said…

    Heel veel sterkte en vooral de moed niet verliezen, die zes weken zijn ook een keer voorbij!
    Groetjes, Marlouhou

     

Een reactie posten

<< Home