Een andere wereld?

Vandaag tien jaar geleden...
Ik zat op de bank te genieten van mijn zwangerschapsverlof. Hoogzwanger van ons eerste kindje. Wie zou er in mijn buik zitten? Hoe zou ons kindje er uit zien? Hoe zou het worden, wij als ouders? Vol vragen en verwachingen keek ik wat televisie.
Opeens kon ik nergens meer 'stomme televisie' vinden; tv waar je niet bij na hoeft te denken, maar wat gewoon vanzelf bij je binnenkomt. Ik zag overal verslaggevers pratend voor een camera.

In eerste intstantie drong er niks tot me door. Tot ik opeens een brandende toren zag op een Engelse zender. Was dit een grapje? Begreep ik het goed? Snel schakelde ik over naar een Nederlands kanaal. Ondanks het feit dat mijn Engels best goed is, twijfelde ik eraan of ik het nou goed gehoord en gezien had. Was er nu werkelijk een vliegtuig IN één van de torens van het World Trade Centre gevlogen?
Nog min of meer verdoofd van de beelden die er bij me binnen kwamen zag ik het volgende vliegtuig aankomen. En zich IN de tweede toren boren.

Expres. Met Opzet. Geen ongeluk. Vooraf over nagedacht. Terrorisme...

Een raar soort misselijkheid kwam in me op. Mijn buik krampte samen. Wie doet zoiets?
Ik zat met mijn armen om mijn buik huilend te kijken naar wat ik dacht dat het einde van de wereld zou zijn... In wat voor wereld zou mijn kind geboren worden? Zou er nog wel een wereld zijn voor dit kind om in geboren te worden?

En nu...? Alles lijkt 'gewoon doorgegaan' te zijn....
Voor de mensen die iemand verloren hebben is deze dag natuurlijk helemaal onwerkelijk. En is niks 'gewoon doorgegaan'. Je verliest een dierbare. En niet zómaar... Je verliest een dierbare op een dag die de boeken in gaat als de zwartste dag voor Amerika. Een dag die de hele wereld kent. Een dag die ouders aan hun kinderen mee gaan geven als een dag om stil te staan bij het geluk van alledag.

Op deze dag ben ik altijd met mijn gedachten ver weg... Terug op de bank in ons oude huis met mijn benen opgetrokken op de bank voor zover dat kon en mijn armen om mijn benen heen. Het kindje in mijn buik beschermend tegen de boze wereld die opeens ontstaan was. Zeggend dat het beter nog een tijdje kon blijven zitten. Dat de wereld die nu ontstaan was er geen was om in geboren te worden.

Ze besloot inderdaad nog even te blijven zitten. Een kleine maand later kwam ze ter wereld. Op een wereld die nog bezig was die vreselijke dag te verwerken, maar die ook al bezig was 'gewoon door te gaan'. Een wereld die mooi genoeg bleef om later nog een zusje en broertje bij te laten komen. Een wereld waar ik nu weer met vertrouwen naar kijk. Een wereld waarin ik mijn kinderen kan leren hoe veerkrachtig deze is, hoe blij ze mogen zijn met alles wat deze wereld hen te bieden heeft. En waarin we samen kijken naar het geluk van alledag. Iedere mooie dag opnieuw.

Benthe, bijna tien.


Sietske, die 19 maanden later het levenslicht zag. Ruim acht nu.


En nog eens negenentwintig maanden later kwam ook Karsten. Nu bijna zes jaar oud.


Met dank aan mijn vader voor de mooie foto's.