Sassefras

Misschien altijd achterlopend (Druk,Druk,Druk), maar wel leuk! Welkom! Klik hier voor meer foto's

Wat leuk dat je hier een kijkje neemt!
Lilypie - Personal pictureLilypie Kids Birthday tickers
Lilypie - Personal pictureLilypie Kids Birthday tickers
Lilypie - Personal pictureLilypie Kids Birthday tickers

dinsdag, september 27, 2011

Lap

Iets langer dan een jaar heb ik hem nu. En dik drie weken is hij nu weg. Hij stond altijd op tafel in de achterkamer. Dag en nacht stond hij voor me klaar. Uit of in no-time aan. Ik heb het over mijn laptop. Ik 'kreeg' hem van Bob op mijn verjaardag vorig jaar. En sindsdien is hij eigenlijk niet meer uit geweest.
Alle sites vlug even checken, even een mailtje versturen of lezen... Een reactie plaatsen ergens. Allemaal geen probleem. Eventueel op meerdere sites tegelijk.
Tot er storingen kwamen. Het beeldscherm deed wel eens vreemd. Even een knippertje in het beeld.
Een knipper die steeds vaker voor kwam.
die knippers kwamen op een gegeven moment zó vaak voor dat normaal gebruik van de laptop niet meer mogelijk werd.
De laptop ging terug naar de winkel. Werd bekeken, onder handen genomen en gerepareerd. Tenminste, zo leek het. Hij deed het weer toen hij terugkwam. Heerlijk! Weer gewoon beneden de mailtjes checken en gewoon weer beneden internetten.
Helaas begon de 'pret' al heel snel weer. Kleine knippertjes door de tekst. In eerste instantie wilden we het niet zien. En als het niet erger zou worden dan dit, was het ook eigenlijk niet zo heel erg storend.
Maar het bleef niet bij kleine knippers. Het werden serieuze storingen. We moesten de laptop uit en weer aan zetten eer hij weer fatsoenlijk beeld gaf. Natuurlijk was dit niet echt prettig. En ook al helemaal niet de bedoeling. Maar ja, hij deed het daarna weer, dus de noodzaak om hem weer ter reparatie weg te sturen was er nog niet zo. Als we hem inderdaad weg zouden sturen, dan zouden we onze mail weer op de oude computer op zolder op moeten halen. Op een computer die zo langzaam is, dat je intussen koffie kan zetten, op kan drinken èn het uit kan plassen.
Maar goed... Ondertussen was het gokken geworden of het beeld zelfs ook maar weer áán ging nadat je de laptop uit gezet had.
Niet echt zoals het hoort dus.
Dus de laptop ging terug naar Eindhoven. Twee dagen voor het verlopen van de garantie bracht Bob hem terug naar de winkel. Dat was eind augustus. En we wachten er nog steeds op. We hebben inmiddels bericht dat hij terug is in Eindhoven en dat er daar nog het één en ander aan gedaan wordt voor hij terug kan naar ons. Maar ondertussen wordt het wachten steeds moeilijker. Hoeveel mooie speeltjes er ook voor in de plaats komen...(mijn 'lap' wordt inmiddels bezet gehouden door een IPad) Ik wil 'mijn' laptop terug! Het plekje op tafel is nog leeg; hij kan zó weer terug op zijn oude vertrouwde plekje. Ik wacht er met smart op!

zondag, september 11, 2011

Een andere wereld?

Vandaag tien jaar geleden...
Ik zat op de bank te genieten van mijn zwangerschapsverlof. Hoogzwanger van ons eerste kindje. Wie zou er in mijn buik zitten? Hoe zou ons kindje er uit zien? Hoe zou het worden, wij als ouders? Vol vragen en verwachingen keek ik wat televisie.
Opeens kon ik nergens meer 'stomme televisie' vinden; tv waar je niet bij na hoeft te denken, maar wat gewoon vanzelf bij je binnenkomt. Ik zag overal verslaggevers pratend voor een camera.

In eerste intstantie drong er niks tot me door. Tot ik opeens een brandende toren zag op een Engelse zender. Was dit een grapje? Begreep ik het goed? Snel schakelde ik over naar een Nederlands kanaal. Ondanks het feit dat mijn Engels best goed is, twijfelde ik eraan of ik het nou goed gehoord en gezien had. Was er nu werkelijk een vliegtuig IN één van de torens van het World Trade Centre gevlogen?
Nog min of meer verdoofd van de beelden die er bij me binnen kwamen zag ik het volgende vliegtuig aankomen. En zich IN de tweede toren boren.

Expres. Met Opzet. Geen ongeluk. Vooraf over nagedacht. Terrorisme...

Een raar soort misselijkheid kwam in me op. Mijn buik krampte samen. Wie doet zoiets?
Ik zat met mijn armen om mijn buik huilend te kijken naar wat ik dacht dat het einde van de wereld zou zijn... In wat voor wereld zou mijn kind geboren worden? Zou er nog wel een wereld zijn voor dit kind om in geboren te worden?

En nu...? Alles lijkt 'gewoon doorgegaan' te zijn....
Voor de mensen die iemand verloren hebben is deze dag natuurlijk helemaal onwerkelijk. En is niks 'gewoon doorgegaan'. Je verliest een dierbare. En niet zómaar... Je verliest een dierbare op een dag die de boeken in gaat als de zwartste dag voor Amerika. Een dag die de hele wereld kent. Een dag die ouders aan hun kinderen mee gaan geven als een dag om stil te staan bij het geluk van alledag.

Op deze dag ben ik altijd met mijn gedachten ver weg... Terug op de bank in ons oude huis met mijn benen opgetrokken op de bank voor zover dat kon en mijn armen om mijn benen heen. Het kindje in mijn buik beschermend tegen de boze wereld die opeens ontstaan was. Zeggend dat het beter nog een tijdje kon blijven zitten. Dat de wereld die nu ontstaan was er geen was om in geboren te worden.

Ze besloot inderdaad nog even te blijven zitten. Een kleine maand later kwam ze ter wereld. Op een wereld die nog bezig was die vreselijke dag te verwerken, maar die ook al bezig was 'gewoon door te gaan'. Een wereld die mooi genoeg bleef om later nog een zusje en broertje bij te laten komen. Een wereld waar ik nu weer met vertrouwen naar kijk. Een wereld waarin ik mijn kinderen kan leren hoe veerkrachtig deze is, hoe blij ze mogen zijn met alles wat deze wereld hen te bieden heeft. En waarin we samen kijken naar het geluk van alledag. Iedere mooie dag opnieuw.

Benthe, bijna tien.


Sietske, die 19 maanden later het levenslicht zag. Ruim acht nu.


En nog eens negenentwintig maanden later kwam ook Karsten. Nu bijna zes jaar oud.


Met dank aan mijn vader voor de mooie foto's.

Labels:

dinsdag, september 06, 2011

Gisteren, 'de spuit'

Na een goed uur(!!!) wachten in de wachtkamer (waarom heb ik een afspraak op tijd, als er een koffiepauze voor in de plaats wordt gehouden??) mocht ik de behandelkamer in.

Ook al had ik eerder een dame huilend terug zien komen van de behandelkamer, had ik er goede moed in. Het zou geen pijn doen in het begin en daarna zou het langzaam opgevoerd worden. Er wordt als aan de lopende band gewerkt, maar iedereen is erg lief.

"Weet u hoe het gaat? Is het de eerste keer? Zal ik uw bril even aannemen? Ligt u zo plezierig?" Eh... plezierig? Ik lig op mijn buik, met een kussen onder mijn bekken met mijn billen in de lucht, hahaha! Plezierig kan ik het niet noemen, maar het gaat.

Eerst zou er met kleine stroompjes gekeken worden hoe ver de naald van de zenuw af zit en daarna zou ik langzaam opgevoerde stroomstootjes krijgen om een litteken te maken op de zenuw. Dat eerste stroomstootjes zou ik kunnen 'voelen', maar dat tweede zou 'pijn' kunnen doen. Een bekende pijn, dus ik maakte me eigenlijk niet zo druk.

Er werd zo'n 30 vierkante centimeter ontsmet op mijn rug (ze gaan het toch niet opensijden?), ik kreeg een groen laken over mijn benen en de verdovingsspuit werd gezet. Appeltje eitje.
Na samen met de assistentes een minuut of vijf te hebben staan kwijlen bij het aangezicht mijn ruggengraat op de röntgenbeelden zei de arts dat hij ging beginnen.

Dus ik dacht stoer 'kom maak op, want dit gaat geen pijn doen'.
Nou... No way!

Die spuit viel dik tegen!! Hij zette de spuit en ik krijg me toch een klap! Alsof ze m'n been er in 1 keer afrukten!! Daarná heeft het niet echt meer pijn gedaan, maar mijn hemel, wat deed dát zeer! Ik kon het niet helpen, maar er kwam een welgemeend "Auuuw!" uit mijn mond.
Ik heb het idee dat het een foutje was, want er was meteen paniek!

"Wat is er?"
"Auuuw!"
"Aan 'auw' heb ik niks, wat voelt u en waar??"
"Pijn, au..!"
"Waar doet het zeer?"
"Mijn hele been, auw! Het brandt, prikt...! Auuuw!"

Toen het wat gezakt was moest ik me ontspannen, want ik lag zo gespannen op de behandeltafel. Ja, goh! bang voor nog meer pijn als ik me niet ontspande, deed ik mijn uiterste best om te ontspannen. Ik kreeg een hartslagmeter aan mijn duim, omdat ik zo geschrokken was en in de stress geschoten was. Ik voelde me een aansteller, maar het had echt zó'n pijn gedaan...

Toen het tot me doordrong dat het irritante ratelende gepiep mijn hartslag was, besloot ik me daar op te concentreren. Ik probeerde mijn hartslag steeds langzamer te laten gaan. Dat lukte en blijkbaar was ik toen ontspannen genoen, want ging de arts weer verder.

gelukkig stelde de rest van de ingreep niks meer voor; eerst nog een spuit, dan die stroomstootjes, nog een spuit, weer stroomstootjes. Prima, maar die eerste klap ... pffff!
De arts en de assistentes waren vanaf daar heel erg lief en vriendelijk. Een beetje irritant was het nu: "Nu niet weer schrikken hè", wat de arts steeds zei. Maar het was lief bedoeld.

Eenmaal terug in de wachtkamer was de eerste schrik er nog niet uit. Ook ik kwam huilend terug de wachtkamer in. Of nee, de verkoeverkamer, hahaha! Een leeggeruimde patiëntenkamer. Ik kreeg wat meewarige blikken en oppeppende woorden van andere patiënten en hun begeleiders.

Bij mij zou het juist zo makkelijk gaan werd er eerder gezegd. Mijn ruggegraat was nog jong en recht. Bij oudere mensen werkt de slijtage aan de wervels niet mee aan een prettige behandeling. Daar moet meerdere keren geprikt worden om op de juiste plek te belanden.

Omdat er moet worden gekeken hoe je reageert op zo'n behandeling mag je niet meteen naar huis. Je moet een uur wachten na de spuit. In dat uur was er een man (echt zo'n stoere werkman van een jaar of 50) die terugkwam van dezelfde spuit maar dan bij C7 (veel hoger). 'Gelukkig' vertelde hij dat hij in het begin van de behandeling meteen tegen het plafond zat van de pijn: "Mijn voeten klapten tegen elkaar, zo'n pijn deed het!"

Meteen kreeg ik medelijden met de oudere dame die een uurtje of twee eerder huilend terug in de verkoeverkamer was gekomen. Ik kon mijn ongenoegen delen met deze potige man. Ik was geen aansteller. En zij ook niet, maar zij kon haar verhaal met niemand delen.

Tot nu toe voel ik me prima. Ik heb mijn medicijnen weer genomen om de pijn te onderdrukken; deze ingreep gaat op zijn vroegst pas werken na 6 weken. Ik heb al meer kunnen doen dan voorheen in een dag en voel mijn been maar een klein beetje nu. Maar goed, de napijn schijnt best flink te kunnen zijn (zijn ook meteen medicijnen voor ingespoten) , dus ik ben benieuwd...

zondag, september 04, 2011

Morgen weer een spuit

Sinds januari 2010 ben ik een aantal rare dingen gaan merken aan mijn lijf. Mijn stuitje ging pijn doen (komt dat door de stoelen van de nieuwe auto?), mijn rechterknie ging knakken (hihi, best grappig), mijn linkerbil ging zeer doen (auch, da's minder)...

Dingen die begonnen als 'lastig' en 'pijntjes' groeiden uit tot niet te missen klachten. Eerst stapte ik naar de fysio. Die constateerde een scheefstaand bekken welke hij rechtzette. De klachten gingen hier niet van over.

Toen stapte ik naar de huisarts. Meteen riep deze:" Wat een rare klachten, maar het is géén hernia hoor!" Ik kreeg pijnstillers mee naar huis. Twee weken later mocht ik méér pijnstillers slikken en weer twee weken later mocht ik bij de praktijkcollega terugkomen.

Weer was het:" Wat een vreemde klachten. Het is in ieder geval géén hernia." Met nog heftiger pijnstillers werd ik weer naar huis gestuurd. Deze pijnstillers mocht ik aanpassen tot de maximale hoeveleheid paracetamol die je per dag mag hebben. Ook dit werkte niet.
Allerlei medicijnen heb ik daarna geprobeerd, deels zelf, deels in overleg met de huisarts. De uitwerkingen hiervan gingen van 'helemaal geen verbetering' naar 'weinig tot geen verbetering, maar wel vreselijk enge bijwerkingen'.
Dit was ook niks dus.

Ik werd verwezen naar de sportarts van het ziekenhuis. Er werden röntgenfoto's gemaakt waaruit bleek dat mijn ruggenwervel er prima uit zag. Hij constateerde dat het vast de grote beenzenuw was die dóór mijn periformisspier ging. Door een overbelasting had deze tot ontsteking en irritatie geleid was het idee.

Mijn rompstabiliteit moest verbeterd worden, dus Saskia toog drie maanden lang drie keer per week naar de fysiotherapeut die verbonden is met het ziekenhuis. Daar moest ik allerlei oefeningen doen en kreeg ik af en toe een massage aan die spier.

Het leek er een tijdje op dat dit uiteindelijk toch zou gaan helpen. De pijnklachten werden wat minder, maar verdwenen niet. Uiteindelijk is er opnieuw contact opgenomen met de sportarts en mocht ik terugkomen voor een MRI.

Dit alles staat er nu lekker vlot natuurlijk, maar het mag duidelijk zijn dat tussen elke stap die er gemaakt is weken wachttijd zat. Dus na de MRI moest ik weer wachten op evaluatie bij de sportarts. In de tussentijd ging ik verder bij de fysio. Tussen de speler van Helmond sport en echte 'ouderen' voelde ik me niet echt op mijn gemak.

Toen ik op gesprek kwam bij de sportarts, om de MRI te bespreken was hij kort maar krachtig:"Het is een hernia, u moet meteen stoppen met de fysiotherapie en u krijgt een doorverwijzing naar een neuroloog". Klaar. Kort maar krachtig.
Op weg naar buiten kwam ik de fysiotherapeute tegen, waar ik tegen vertelde was de arts me zojuist had medegedeeld. Haar reactie? "Shit, je hebt bij mij ook oefeningen gedaan die je met een hernia helemaal niet had mogen doen." Okeee....?

Met de boodschap 'hernia' ben ik teruggegaan naar de huisarts. Een vervanger deze keer. Ditmaal kreeg ik medicijnen mee naar huis die wèl iets voor me deden.

Opnieuw een flinke wachttijd later zaten Bob en ik bij de neuroloog. Nadat ik mijn klachten uit de doeken had gedaan, wilde hij wat onderzoeken doen. Helaas zat de pijnstiller van de huisarts er nog te goed in (terwijl ik 4 dagen eerder was gestopt) waardoor ik geen reactie kon geven op de testjes die hij bij me deed.
Terug in de spreekkamer was de eerste tekst van de neuroloog:"Ik weet niet wat het wèl is, maar een hernia is het niet."

Na zijn uitleg snapte ik het zelfs. De uitstulping die op de MRI te zien was bij mijn L4wervel (die de sportarts aanwees als hernia), was te klein om de zenuw te raken. Geen enkele zenuw in de buurt die geïrriteerd werd door dat kleine stukje uitpuilende tussenwervel. Deze slijtage was geheel normaal 'op mijn leeftijd'. Waarom de sportarts geen juiste uitslag kon geven is me totaal onduidelijk.

De moed zakte me in de schoenen. Ik moest naar huis gaan en hopen dat de pijn weg zou blijven door de medicijnen van de huisarts. Als de pijn terug zou komen mocht ik weer bellen. Vijf dagen later zat ik weer voor zijn neus. Wachttijd inclusief (lekker snel deze keer).

Er werd opnieuw een afspraak gemaakt voor een MRI. Van mijn bekkengebied nu. 'Helaas' kwam er uit deze MRI ook niks bijzonders. De neuroloog wist het ook niet meer en gaf me een verwijzing voor de pijnpoli. Hij vond het zichtbaar vervelend dat hij me niet kon helpen.

Inmiddels kon (en kan) ik al maanden geen wandelingen maken met de hond, niet langer dan een minuutje of tien staan, werkte ik op therapeutische basis... Dingen die je (gezins)leven aardig overhoop gooien. Ik kreeg een TENS thuis, waarmee ik door stroomstootjes de pijn wat kon verlichten. Maar ja, dat werkte niet preventief.

Toen ik eindelijk bij de pijnpoli terecht kon had deze arts meteen een naam en een remedie. Eh....??? Kort gezegd: "HUH??" Hoe kan dat? Na maanden onzekerheid en verschillende artsen en specialisten die in het duister tastten?

Hij noemde zichzelf een puzzelaar. "Mooi; al die specialisten, maar zij bekijken maar steeds een klein stukje van het geheel. Ik leg alle puzzelstukjes bij elkaar en kan je vertellen wat je hebt" Hij voegde hier heel netjes aan toe: "Meestal dan..."

Hij vertelde mij dat ik een 'bulging disc' heb. Er zit een scheurtje in de tussenwervelschijf van L4 en L5, waardoor de INHOUD van de tussenwervel eruit komt en dat gaat 'zwerven'. Bij mij gaat het richting de L5zenuw, waardoor deze geïrriteerd wordt.

Een maand later lag ik op een behandeltafel voor een spuit in mijn rug. Bij het begin van de zenuw van L5. Een tijdelijke zenuwblokkade. Heel spannend vond ik het, maar ik heb er niets van gevoeld. Deze ging na 3 weken 'iets' doen en twee weken lang kon ik genieten van een wandeling (ik kon weer 20-30 minuten wandelen!), kon ik wat langer staan zonder dat de pijn meteen op kwam zetten in mijn been/bil, kon ik weer wat in huis aanpakken (wat heel fijn is als je een kluszomervakantie gepland hebt).

Omdat deze spuit voor mij iets heeft gedaan betekent het dat er inderdaad een goede diagnose is gesteld. Of in ieder geval wil het voor mij zeggen dat ik in aanmerking kom voor een tweede spuit.

Eentje met stroom.

En die krijg ik dus morgen. Het schijnt dat ik deze in tegenstelling tot de eerste wel ga voelen. Maar dat ik dan de pijn voel die ik nu voel als ik pijn heb (is het nog te snappen?). Dus ik weet ongeveer wat voor pijn ik kan verwachten, alleen de intensiteit ervan weet ik niet. Stiekem vind ik het toch wel weer spannend.

Met stroom zal er een 'wondje' gemaakt worden op de zenuw, waardoor er littekenweefsel op komt. Dit litteken weefsel blokkeert dan de pijnpuls naar mijn hersenen.
Als deze spuit voor me gaat werken zal dat niet eerder zijn dan na een week of zes. Hij zal dan geleidelijker aan zijn werk gaan doen dan die eerste. Maar... De werking houdt wel langer aan!

Helaas merkte de pijnpoli-arts nog wel op: "Als hij na 6 weken nou echt nog niet werkt, mag je wel even bellen." Er is dus nog niets zeker.

Wordt vervolgd...