Nanette rust zacht...
Gistermiddag heb ik onze lieve, mooie en eigenwijze poes Nanette laten inslapen. Ze was 14 jaar en ook al 14 jaar bij ons.
In 2009 kreeg ze opeens een bultje op haar hoofd, die toen operatief verwijderd is. Helaas kwam er halverwege vorig jaar opeens een lelijke bult op die plek terug.
Ze had hier erg veel jeuk aan en krabde de plek regelmatig helemaal kapot. Ze kreeg hier injecties voor en crème en uiteindelijk ook nog pilletjes. Het mocht allemaal niet baten. Als Nanette de kans kreeg krabde ze de plek weer helemaal stuk. Ze liep dus al weken met een kapje om.
Vorige week is er bij de dierenarts een biopt afgenomen om te onderzoeken.
Het bleek dat de bult op haar hoofd exccessief groeiende huidcellen waren. Voor zover ik alles goed onthouden heb in ieder geval. Weghalen kon eigenlijk niet omdat het ook op haar schedel vast zat. Daarbij zou het zo'n grote wond worden dat er veel huidtransplantatie zou moeten worden toegepast daarna. Nóg een wond dus. En dat alles met de grote waarschijnlijkheid dat het terug zou komen.
Geen leven voor onze zelfstandige, anders-zo-actieve poes.
Dat ze alles zelf ook wel beu was onderhand bleek wel uit het feit dat ze eigenlijk de hele dag niet anders meer deed dan slapen en liggen. Luieren en eten... Al ze 's avonds naar binnen kwam nestelde zich de laatste tijd steevast op mijn schoot. Iets wat ze steeds vaker deed nu ze ouder werd. Echter de laatste tijd hoefde ik maar èrgens te gaan zitten of ze zat al op schoot.
Ook al was ze de laatste tijd meer buiten dan binnen (ze gebruikte het hele huis als kattenbak inmiddels) we zullen haar ontzettend gaan missen. Een poes die zó eigenwijs was, maar ook zó lief en slim! Ze had zichzelf zelfs aangeleerd om 'mama' te miauwen. Volgens mij omdat ze doorhad dat ik dan eigenlijk altijd wel reageer.
Ze luisterde heel goed naar haar naam en kende de woordjes 'eten' en 'slapen'. Ook als we het op momenten gebruikten die niet bij die tijdstippen hoorden. Een poes zoals poezen horen te zijn. Met een eigen identiteit en eigen regels. Zo wilde Nanette niet dat je vanaf haar aaide in het gebied vaanf schouders tot aan haar staart. Deed je dat toch, dan kreeg je een waarschuwing. Negeerde je die dan haalde ze uit. Naar onze kinderen heeft ze nooit uitgehaald. Wel tikjes uitgedeeld, maar dan zonder nagels. Even 'opvoeden'.
Natuurlijk hebben we ook genoeg op haar gemopperd. Als ze weer eens de mat vol geplast had, of ergens een drolletje had verstopt. Zo hebben we al menig mat, handdoek en zelfs laptoptas weg moeten gooien, omdat we de geur er niet meer uitkregen.
Naar de dierenarts gaan was altijd een vervelende bezigheid voor haar. Ze was bij hen ook echt een krengetje. Ik denk dat zelfs de dierenarts die haar de laatste tijd behandelde haar niet snel zal vergeten.
Toen de hechtingen er uit moesten worden gehaald in 2009 waren ze met 4 man bezig met een in handdoeken gewikkelde heftig blazende Nanette. Eenmaal thuis heb ik in mijn eentje zonder welke moeite dan ook de overgebleven twee hechtingen eruit gehaald. En geloof me ze zaten niet echt los...
Gisteren stapte ze voor het eerst in tijden zonder mopperen haar reismand in. Ze stribbelde niet tegen en heeft onderweg maar weinig geklaagd.
Ook bij de dierenarts heeft ze maar één keer ge'gromd' en maar één keer geblazen.
Ik denk dat Nanette het wel mooi geweest vond hier. Al dat gedoe en die tripjes naar de dierenarts de laatste tijd...
Als het dan toch niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.
Een half jaar geleden heb ik Bobby in moeten laten slapen, mijn Welsh Cob. Een maandje of twee terug Eva ons witte konijn... En nu Nanette... Ik vind het wel weer mooi geweest.
Nanette... rust zacht.