Lap

Iets langer dan een jaar heb ik hem nu. En dik drie weken is hij nu weg. Hij stond altijd op tafel in de achterkamer. Dag en nacht stond hij voor me klaar. Uit of in no-time aan. Ik heb het over mijn laptop. Ik 'kreeg' hem van Bob op mijn verjaardag vorig jaar. En sindsdien is hij eigenlijk niet meer uit geweest.
Alle sites vlug even checken, even een mailtje versturen of lezen... Een reactie plaatsen ergens. Allemaal geen probleem. Eventueel op meerdere sites tegelijk.
Tot er storingen kwamen. Het beeldscherm deed wel eens vreemd. Even een knippertje in het beeld.
Een knipper die steeds vaker voor kwam.
die knippers kwamen op een gegeven moment zó vaak voor dat normaal gebruik van de laptop niet meer mogelijk werd.
De laptop ging terug naar de winkel. Werd bekeken, onder handen genomen en gerepareerd. Tenminste, zo leek het. Hij deed het weer toen hij terugkwam. Heerlijk! Weer gewoon beneden de mailtjes checken en gewoon weer beneden internetten.
Helaas begon de 'pret' al heel snel weer. Kleine knippertjes door de tekst. In eerste instantie wilden we het niet zien. En als het niet erger zou worden dan dit, was het ook eigenlijk niet zo heel erg storend.
Maar het bleef niet bij kleine knippers. Het werden serieuze storingen. We moesten de laptop uit en weer aan zetten eer hij weer fatsoenlijk beeld gaf. Natuurlijk was dit niet echt prettig. En ook al helemaal niet de bedoeling. Maar ja, hij deed het daarna weer, dus de noodzaak om hem weer ter reparatie weg te sturen was er nog niet zo. Als we hem inderdaad weg zouden sturen, dan zouden we onze mail weer op de oude computer op zolder op moeten halen. Op een computer die zo langzaam is, dat je intussen koffie kan zetten, op kan drinken èn het uit kan plassen.
Maar goed... Ondertussen was het gokken geworden of het beeld zelfs ook maar weer áán ging nadat je de laptop uit gezet had.
Niet echt zoals het hoort dus.
Dus de laptop ging terug naar Eindhoven. Twee dagen voor het verlopen van de garantie bracht Bob hem terug naar de winkel. Dat was eind augustus. En we wachten er nog steeds op. We hebben inmiddels bericht dat hij terug is in Eindhoven en dat er daar nog het één en ander aan gedaan wordt voor hij terug kan naar ons. Maar ondertussen wordt het wachten steeds moeilijker. Hoeveel mooie speeltjes er ook voor in de plaats komen...(mijn 'lap' wordt inmiddels bezet gehouden door een IPad) Ik wil 'mijn' laptop terug! Het plekje op tafel is nog leeg; hij kan zó weer terug op zijn oude vertrouwde plekje. Ik wacht er met smart op!

Een andere wereld?

Vandaag tien jaar geleden...
Ik zat op de bank te genieten van mijn zwangerschapsverlof. Hoogzwanger van ons eerste kindje. Wie zou er in mijn buik zitten? Hoe zou ons kindje er uit zien? Hoe zou het worden, wij als ouders? Vol vragen en verwachingen keek ik wat televisie.
Opeens kon ik nergens meer 'stomme televisie' vinden; tv waar je niet bij na hoeft te denken, maar wat gewoon vanzelf bij je binnenkomt. Ik zag overal verslaggevers pratend voor een camera.

In eerste intstantie drong er niks tot me door. Tot ik opeens een brandende toren zag op een Engelse zender. Was dit een grapje? Begreep ik het goed? Snel schakelde ik over naar een Nederlands kanaal. Ondanks het feit dat mijn Engels best goed is, twijfelde ik eraan of ik het nou goed gehoord en gezien had. Was er nu werkelijk een vliegtuig IN één van de torens van het World Trade Centre gevlogen?
Nog min of meer verdoofd van de beelden die er bij me binnen kwamen zag ik het volgende vliegtuig aankomen. En zich IN de tweede toren boren.

Expres. Met Opzet. Geen ongeluk. Vooraf over nagedacht. Terrorisme...

Een raar soort misselijkheid kwam in me op. Mijn buik krampte samen. Wie doet zoiets?
Ik zat met mijn armen om mijn buik huilend te kijken naar wat ik dacht dat het einde van de wereld zou zijn... In wat voor wereld zou mijn kind geboren worden? Zou er nog wel een wereld zijn voor dit kind om in geboren te worden?

En nu...? Alles lijkt 'gewoon doorgegaan' te zijn....
Voor de mensen die iemand verloren hebben is deze dag natuurlijk helemaal onwerkelijk. En is niks 'gewoon doorgegaan'. Je verliest een dierbare. En niet zómaar... Je verliest een dierbare op een dag die de boeken in gaat als de zwartste dag voor Amerika. Een dag die de hele wereld kent. Een dag die ouders aan hun kinderen mee gaan geven als een dag om stil te staan bij het geluk van alledag.

Op deze dag ben ik altijd met mijn gedachten ver weg... Terug op de bank in ons oude huis met mijn benen opgetrokken op de bank voor zover dat kon en mijn armen om mijn benen heen. Het kindje in mijn buik beschermend tegen de boze wereld die opeens ontstaan was. Zeggend dat het beter nog een tijdje kon blijven zitten. Dat de wereld die nu ontstaan was er geen was om in geboren te worden.

Ze besloot inderdaad nog even te blijven zitten. Een kleine maand later kwam ze ter wereld. Op een wereld die nog bezig was die vreselijke dag te verwerken, maar die ook al bezig was 'gewoon door te gaan'. Een wereld die mooi genoeg bleef om later nog een zusje en broertje bij te laten komen. Een wereld waar ik nu weer met vertrouwen naar kijk. Een wereld waarin ik mijn kinderen kan leren hoe veerkrachtig deze is, hoe blij ze mogen zijn met alles wat deze wereld hen te bieden heeft. En waarin we samen kijken naar het geluk van alledag. Iedere mooie dag opnieuw.

Benthe, bijna tien.


Sietske, die 19 maanden later het levenslicht zag. Ruim acht nu.


En nog eens negenentwintig maanden later kwam ook Karsten. Nu bijna zes jaar oud.


Met dank aan mijn vader voor de mooie foto's.

Gisteren, 'de spuit'

Na een goed uur(!!!) wachten in de wachtkamer (waarom heb ik een afspraak op tijd, als er een koffiepauze voor in de plaats wordt gehouden??) mocht ik de behandelkamer in.

Ook al had ik eerder een dame huilend terug zien komen van de behandelkamer, had ik er goede moed in. Het zou geen pijn doen in het begin en daarna zou het langzaam opgevoerd worden. Er wordt als aan de lopende band gewerkt, maar iedereen is erg lief.

"Weet u hoe het gaat? Is het de eerste keer? Zal ik uw bril even aannemen? Ligt u zo plezierig?" Eh... plezierig? Ik lig op mijn buik, met een kussen onder mijn bekken met mijn billen in de lucht, hahaha! Plezierig kan ik het niet noemen, maar het gaat.

Eerst zou er met kleine stroompjes gekeken worden hoe ver de naald van de zenuw af zit en daarna zou ik langzaam opgevoerde stroomstootjes krijgen om een litteken te maken op de zenuw. Dat eerste stroomstootjes zou ik kunnen 'voelen', maar dat tweede zou 'pijn' kunnen doen. Een bekende pijn, dus ik maakte me eigenlijk niet zo druk.

Er werd zo'n 30 vierkante centimeter ontsmet op mijn rug (ze gaan het toch niet opensijden?), ik kreeg een groen laken over mijn benen en de verdovingsspuit werd gezet. Appeltje eitje.
Na samen met de assistentes een minuut of vijf te hebben staan kwijlen bij het aangezicht mijn ruggengraat op de röntgenbeelden zei de arts dat hij ging beginnen.

Dus ik dacht stoer 'kom maak op, want dit gaat geen pijn doen'.
Nou... No way!

Die spuit viel dik tegen!! Hij zette de spuit en ik krijg me toch een klap! Alsof ze m'n been er in 1 keer afrukten!! Daarná heeft het niet echt meer pijn gedaan, maar mijn hemel, wat deed dát zeer! Ik kon het niet helpen, maar er kwam een welgemeend "Auuuw!" uit mijn mond.
Ik heb het idee dat het een foutje was, want er was meteen paniek!

"Wat is er?"
"Auuuw!"
"Aan 'auw' heb ik niks, wat voelt u en waar??"
"Pijn, au..!"
"Waar doet het zeer?"
"Mijn hele been, auw! Het brandt, prikt...! Auuuw!"

Toen het wat gezakt was moest ik me ontspannen, want ik lag zo gespannen op de behandeltafel. Ja, goh! bang voor nog meer pijn als ik me niet ontspande, deed ik mijn uiterste best om te ontspannen. Ik kreeg een hartslagmeter aan mijn duim, omdat ik zo geschrokken was en in de stress geschoten was. Ik voelde me een aansteller, maar het had echt zó'n pijn gedaan...

Toen het tot me doordrong dat het irritante ratelende gepiep mijn hartslag was, besloot ik me daar op te concentreren. Ik probeerde mijn hartslag steeds langzamer te laten gaan. Dat lukte en blijkbaar was ik toen ontspannen genoen, want ging de arts weer verder.

gelukkig stelde de rest van de ingreep niks meer voor; eerst nog een spuit, dan die stroomstootjes, nog een spuit, weer stroomstootjes. Prima, maar die eerste klap ... pffff!
De arts en de assistentes waren vanaf daar heel erg lief en vriendelijk. Een beetje irritant was het nu: "Nu niet weer schrikken hè", wat de arts steeds zei. Maar het was lief bedoeld.

Eenmaal terug in de wachtkamer was de eerste schrik er nog niet uit. Ook ik kwam huilend terug de wachtkamer in. Of nee, de verkoeverkamer, hahaha! Een leeggeruimde patiëntenkamer. Ik kreeg wat meewarige blikken en oppeppende woorden van andere patiënten en hun begeleiders.

Bij mij zou het juist zo makkelijk gaan werd er eerder gezegd. Mijn ruggegraat was nog jong en recht. Bij oudere mensen werkt de slijtage aan de wervels niet mee aan een prettige behandeling. Daar moet meerdere keren geprikt worden om op de juiste plek te belanden.

Omdat er moet worden gekeken hoe je reageert op zo'n behandeling mag je niet meteen naar huis. Je moet een uur wachten na de spuit. In dat uur was er een man (echt zo'n stoere werkman van een jaar of 50) die terugkwam van dezelfde spuit maar dan bij C7 (veel hoger). 'Gelukkig' vertelde hij dat hij in het begin van de behandeling meteen tegen het plafond zat van de pijn: "Mijn voeten klapten tegen elkaar, zo'n pijn deed het!"

Meteen kreeg ik medelijden met de oudere dame die een uurtje of twee eerder huilend terug in de verkoeverkamer was gekomen. Ik kon mijn ongenoegen delen met deze potige man. Ik was geen aansteller. En zij ook niet, maar zij kon haar verhaal met niemand delen.

Tot nu toe voel ik me prima. Ik heb mijn medicijnen weer genomen om de pijn te onderdrukken; deze ingreep gaat op zijn vroegst pas werken na 6 weken. Ik heb al meer kunnen doen dan voorheen in een dag en voel mijn been maar een klein beetje nu. Maar goed, de napijn schijnt best flink te kunnen zijn (zijn ook meteen medicijnen voor ingespoten) , dus ik ben benieuwd...

Morgen weer een spuit

Sinds januari 2010 ben ik een aantal rare dingen gaan merken aan mijn lijf. Mijn stuitje ging pijn doen (komt dat door de stoelen van de nieuwe auto?), mijn rechterknie ging knakken (hihi, best grappig), mijn linkerbil ging zeer doen (auch, da's minder)...

Dingen die begonnen als 'lastig' en 'pijntjes' groeiden uit tot niet te missen klachten. Eerst stapte ik naar de fysio. Die constateerde een scheefstaand bekken welke hij rechtzette. De klachten gingen hier niet van over.

Toen stapte ik naar de huisarts. Meteen riep deze:" Wat een rare klachten, maar het is géén hernia hoor!" Ik kreeg pijnstillers mee naar huis. Twee weken later mocht ik méér pijnstillers slikken en weer twee weken later mocht ik bij de praktijkcollega terugkomen.

Weer was het:" Wat een vreemde klachten. Het is in ieder geval géén hernia." Met nog heftiger pijnstillers werd ik weer naar huis gestuurd. Deze pijnstillers mocht ik aanpassen tot de maximale hoeveleheid paracetamol die je per dag mag hebben. Ook dit werkte niet.
Allerlei medicijnen heb ik daarna geprobeerd, deels zelf, deels in overleg met de huisarts. De uitwerkingen hiervan gingen van 'helemaal geen verbetering' naar 'weinig tot geen verbetering, maar wel vreselijk enge bijwerkingen'.
Dit was ook niks dus.

Ik werd verwezen naar de sportarts van het ziekenhuis. Er werden röntgenfoto's gemaakt waaruit bleek dat mijn ruggenwervel er prima uit zag. Hij constateerde dat het vast de grote beenzenuw was die dóór mijn periformisspier ging. Door een overbelasting had deze tot ontsteking en irritatie geleid was het idee.

Mijn rompstabiliteit moest verbeterd worden, dus Saskia toog drie maanden lang drie keer per week naar de fysiotherapeut die verbonden is met het ziekenhuis. Daar moest ik allerlei oefeningen doen en kreeg ik af en toe een massage aan die spier.

Het leek er een tijdje op dat dit uiteindelijk toch zou gaan helpen. De pijnklachten werden wat minder, maar verdwenen niet. Uiteindelijk is er opnieuw contact opgenomen met de sportarts en mocht ik terugkomen voor een MRI.

Dit alles staat er nu lekker vlot natuurlijk, maar het mag duidelijk zijn dat tussen elke stap die er gemaakt is weken wachttijd zat. Dus na de MRI moest ik weer wachten op evaluatie bij de sportarts. In de tussentijd ging ik verder bij de fysio. Tussen de speler van Helmond sport en echte 'ouderen' voelde ik me niet echt op mijn gemak.

Toen ik op gesprek kwam bij de sportarts, om de MRI te bespreken was hij kort maar krachtig:"Het is een hernia, u moet meteen stoppen met de fysiotherapie en u krijgt een doorverwijzing naar een neuroloog". Klaar. Kort maar krachtig.
Op weg naar buiten kwam ik de fysiotherapeute tegen, waar ik tegen vertelde was de arts me zojuist had medegedeeld. Haar reactie? "Shit, je hebt bij mij ook oefeningen gedaan die je met een hernia helemaal niet had mogen doen." Okeee....?

Met de boodschap 'hernia' ben ik teruggegaan naar de huisarts. Een vervanger deze keer. Ditmaal kreeg ik medicijnen mee naar huis die wèl iets voor me deden.

Opnieuw een flinke wachttijd later zaten Bob en ik bij de neuroloog. Nadat ik mijn klachten uit de doeken had gedaan, wilde hij wat onderzoeken doen. Helaas zat de pijnstiller van de huisarts er nog te goed in (terwijl ik 4 dagen eerder was gestopt) waardoor ik geen reactie kon geven op de testjes die hij bij me deed.
Terug in de spreekkamer was de eerste tekst van de neuroloog:"Ik weet niet wat het wèl is, maar een hernia is het niet."

Na zijn uitleg snapte ik het zelfs. De uitstulping die op de MRI te zien was bij mijn L4wervel (die de sportarts aanwees als hernia), was te klein om de zenuw te raken. Geen enkele zenuw in de buurt die geïrriteerd werd door dat kleine stukje uitpuilende tussenwervel. Deze slijtage was geheel normaal 'op mijn leeftijd'. Waarom de sportarts geen juiste uitslag kon geven is me totaal onduidelijk.

De moed zakte me in de schoenen. Ik moest naar huis gaan en hopen dat de pijn weg zou blijven door de medicijnen van de huisarts. Als de pijn terug zou komen mocht ik weer bellen. Vijf dagen later zat ik weer voor zijn neus. Wachttijd inclusief (lekker snel deze keer).

Er werd opnieuw een afspraak gemaakt voor een MRI. Van mijn bekkengebied nu. 'Helaas' kwam er uit deze MRI ook niks bijzonders. De neuroloog wist het ook niet meer en gaf me een verwijzing voor de pijnpoli. Hij vond het zichtbaar vervelend dat hij me niet kon helpen.

Inmiddels kon (en kan) ik al maanden geen wandelingen maken met de hond, niet langer dan een minuutje of tien staan, werkte ik op therapeutische basis... Dingen die je (gezins)leven aardig overhoop gooien. Ik kreeg een TENS thuis, waarmee ik door stroomstootjes de pijn wat kon verlichten. Maar ja, dat werkte niet preventief.

Toen ik eindelijk bij de pijnpoli terecht kon had deze arts meteen een naam en een remedie. Eh....??? Kort gezegd: "HUH??" Hoe kan dat? Na maanden onzekerheid en verschillende artsen en specialisten die in het duister tastten?

Hij noemde zichzelf een puzzelaar. "Mooi; al die specialisten, maar zij bekijken maar steeds een klein stukje van het geheel. Ik leg alle puzzelstukjes bij elkaar en kan je vertellen wat je hebt" Hij voegde hier heel netjes aan toe: "Meestal dan..."

Hij vertelde mij dat ik een 'bulging disc' heb. Er zit een scheurtje in de tussenwervelschijf van L4 en L5, waardoor de INHOUD van de tussenwervel eruit komt en dat gaat 'zwerven'. Bij mij gaat het richting de L5zenuw, waardoor deze geïrriteerd wordt.

Een maand later lag ik op een behandeltafel voor een spuit in mijn rug. Bij het begin van de zenuw van L5. Een tijdelijke zenuwblokkade. Heel spannend vond ik het, maar ik heb er niets van gevoeld. Deze ging na 3 weken 'iets' doen en twee weken lang kon ik genieten van een wandeling (ik kon weer 20-30 minuten wandelen!), kon ik wat langer staan zonder dat de pijn meteen op kwam zetten in mijn been/bil, kon ik weer wat in huis aanpakken (wat heel fijn is als je een kluszomervakantie gepland hebt).

Omdat deze spuit voor mij iets heeft gedaan betekent het dat er inderdaad een goede diagnose is gesteld. Of in ieder geval wil het voor mij zeggen dat ik in aanmerking kom voor een tweede spuit.

Eentje met stroom.

En die krijg ik dus morgen. Het schijnt dat ik deze in tegenstelling tot de eerste wel ga voelen. Maar dat ik dan de pijn voel die ik nu voel als ik pijn heb (is het nog te snappen?). Dus ik weet ongeveer wat voor pijn ik kan verwachten, alleen de intensiteit ervan weet ik niet. Stiekem vind ik het toch wel weer spannend.

Met stroom zal er een 'wondje' gemaakt worden op de zenuw, waardoor er littekenweefsel op komt. Dit litteken weefsel blokkeert dan de pijnpuls naar mijn hersenen.
Als deze spuit voor me gaat werken zal dat niet eerder zijn dan na een week of zes. Hij zal dan geleidelijker aan zijn werk gaan doen dan die eerste. Maar... De werking houdt wel langer aan!

Helaas merkte de pijnpoli-arts nog wel op: "Als hij na 6 weken nou echt nog niet werkt, mag je wel even bellen." Er is dus nog niets zeker.

Wordt vervolgd...

Zomerse waterpret

Het is zomer. Het is al een tijdje zomer en het blijft ook nog een tijdje zomer. Bij het woord zomer denk ik aan heerlijk warme dagen in de tuin met een zwembadje, op een strandje bij een meertje of zelfs heerlijk zwemmend in zee. In ieder geval warme dagen met zomerse waterpret. Elkaar nat spatten, lekker zwemmen, drijven met een band en opdrogen in de zon.

De zon kunnen we wegstrepen deze zomer. Het water niet. Water in overvloed de laaste tijd! Hemels water wel te verstaan. Overal in Helmond en omstreken is heeeeel veel regen gevallen en dus ook bij ons. Gisteren, midden op de dag, werd het wel heel bont, die 'zomerse waterpret'.

Het werd eerst pikdonker. Het was gewoon eng, zo donker werd het.


Tien minuten later ging het zo ontzettend hard regenen dat je gewoon geen druppels meer zag. Een constante stroom van water.



Normaal gesproken wil er met dit weer wel eens wat water in de garage lopen, via de gewone deur. Toen het gisteren dus zulk slecht weer was, schoot het mij opeens te binnen dat ik daar even naar moest gaan kijken. Het water stond echter al zo hoog dat ik de deur niet te durfde openen, omdat ik bang was dat alles dan naar binnen zou stromen.


Om te overleggen belde ik Bob even, in de trant van 'de gok maar wagen?'. Helaas kreeg ik de voicemail, dus nadat ik de kinderen opgehaald had van school (de tijd vliegt) heb ik de deur toch maar geopend.

Het bleek dat ik dit keer niet bang hoefde te zijn voor het water dat via deze deur onze garage in stroomde. Er was een andere ookrzaak, want tot mijn schrik stapte ik direct door de deuropening het water in! Op de foto is goed te zien dat het water niet over de drempel van deze deur gekomen is. Het natte komt van onze voeten, omdat we al een paar keer heen en weer gelopen waren toen ik de foto nam.




Toen ik de grote deur opende zag ik waar al dat water vandaan kwam. Nog nooit eerder had ik hier zoveel water zien staan. Sterker nog. Op deze plek staat eigenlijk nooit water!

Het stroomde gewoon de garage binnen.



Later zou blijken dat de afvoer (van het buurgebouw, waar wij op aangelsoten zijn) niet meer functioneerde.





Samen met mijn schoonvader die na mijn telefoontje over 'wat nu te doen?' meteen aangesneld kwam (nogmaals bedankt Frans!!) hebben we de uren daarna het water staan wegvegen.
Benthe en Sietske kwamen ook nog even helpen toen het meeste water al weg was.


Om kwart over twaalf zijn we begonnen met vegen en na een uur zag het er heel netjes uit.

Helaas, na een paar minuutjes (echt minuutjes...) vegen:


De gleuf die normaal gesproken het water moet afvoeren hadden we helemaal leeggeschept, maar twee minuten de (hagel!)bui in...:


En vier minuten de bui in:


Ongelofelijk hoe snel dat kan gaan!
Dus konden we opnieuw beginnen. Omdat het zo snel ging zijn we tijdens de bui alweer gaan vegen. Inmiddels waren we met vier man sterk om oplossingen te bedenken. Bob was vanuit zijn werk naar huis gekomen en Hennie (mijn schoonmoeder) was er ook. Zij heeft tussendoor ook nog de kinderen naar school gebracht.

Hennie maakte een foto van toen we net weer opnieuw begonnen waren met vegen.


Omdat de afvoer van de buren niet meer werkte kon al het water dat van hun daken afkwam niet goed weglopen. Het lekte bij de regenpijp eruit, met een flinke snelheid.


Toen duidelijk was dat een deel van het water van het gebouw af kwam, heeft Bob een slang op het dak gelegd, die het water van het dak afvoerde naar een werkende put.

Aanstaande vrijdag wordt de afvoer doorgespoten, zodat het regenwater dat ná vrijdag valt netjes in het riool verdwijnt in plaats van in onze garage.
Zolang dat nog niet gedaan is hopen we dat het niet meer zó hard gaat regenen en hopen we te kunnen vertrouwen op de zandzakken die we voor de beide deuren hebben gelegd.


Bob heeft ook nog een gat gegraven in de tuin bij de andere deur, zodat we de komende dagen in ieder geval niet bang hoeven zijn dat het wèl via die deur de garage in stroomt.

Vandaag kwam onze buurman en voorzitter van de VVE van het buurgebouw een bosje bloemen en een flesje wijn brengen. Om te verontschuldigen dat het mankement aan hun afvoer ons zoveel overlast heeft bezorgd.

Maar weer eens proberen

Al meerdere malen heb ik geprobeerd om via mijn telefoon een berichtje te plaatsen op mijn blog. Helaas tot nu toe zonder resultaat.
Er werd steeds een toegangscode gevraagd die ik via de mail moest versturen. Op één of andere manier bleef dit steeds vastlopen.
Nu probeer ik het maar eens op een andere manier. Hopen dat het nu lukt dus.
Nou ja, dat je dit kunt lezen bewijst dat het gelukt is!

Ooooo...keee....!?

Vanmiddag zijn we gezellig een paar uurtjes bij mijn schoonouders geweest. Eenmaal weer thuis was ik in de keuken bezig toen Bob mij opeens riep:"Sas...kom eens, we hebben een probleempje..." Dus ik loop nietsvermoedend naar de tuin. Hij hoefde mij er niet op te wijzen... Op dat probleempje.

Het gezoem en de grote donkere plek waar deze vanmorgen nog niet was vielen voldoende op. Een groot bijennest hing in de perenboom! Zomaar opeens! In de paar uur dat we niet in de tuin geweest zijn heeft zich dit gevormd.



Toevallig (of niet...?!)is er vandaag in de buurt een natuurmarkt gehouden. Georganiseerd door de imkervereniging. (deze link)

Gelukkig zijn wij allemaal niet echt bang voor bijen en spelen de kinderen nu toch gewoon in de tuin, maar het is toch geen fijn idee om ze boven je terras te hebben hangen...



Morgen worden ze opgehaald door één van de imkers die vandaag op de markt stond.
Maar ondertussen staan we nog even af en toe te kijken naar dit mooie natuurwondertje!

Nanette rust zacht...

Nanette, originally uploaded by Sas' album
Een foto uit 2007.

Gistermiddag heb ik onze lieve, mooie en eigenwijze poes Nanette laten inslapen. Ze was 14 jaar en ook al 14 jaar bij ons.

In 2009 kreeg ze opeens een bultje op haar hoofd, die toen operatief verwijderd is. Helaas kwam er halverwege vorig jaar opeens een lelijke bult op die plek terug.

Ze had hier erg veel jeuk aan en krabde de plek regelmatig helemaal kapot. Ze kreeg hier injecties voor en crème en uiteindelijk ook nog pilletjes. Het mocht allemaal niet baten. Als Nanette de kans kreeg krabde ze de plek weer helemaal stuk. Ze liep dus al weken met een kapje om.
Vorige week is er bij de dierenarts een biopt afgenomen om te onderzoeken.

Het bleek dat de bult op haar hoofd exccessief groeiende huidcellen waren. Voor zover ik alles goed onthouden heb in ieder geval. Weghalen kon eigenlijk niet omdat het ook op haar schedel vast zat. Daarbij zou het zo'n grote wond worden dat er veel huidtransplantatie zou moeten worden toegepast daarna. Nóg een wond dus. En dat alles met de grote waarschijnlijkheid dat het terug zou komen.
Geen leven voor onze zelfstandige, anders-zo-actieve poes.

Dat ze alles zelf ook wel beu was onderhand bleek wel uit het feit dat ze eigenlijk de hele dag niet anders meer deed dan slapen en liggen. Luieren en eten... Al ze 's avonds naar binnen kwam nestelde zich de laatste tijd steevast op mijn schoot. Iets wat ze steeds vaker deed nu ze ouder werd. Echter de laatste tijd hoefde ik maar èrgens te gaan zitten of ze zat al op schoot.

Ook al was ze de laatste tijd meer buiten dan binnen (ze gebruikte het hele huis als kattenbak inmiddels) we zullen haar ontzettend gaan missen. Een poes die zó eigenwijs was, maar ook zó lief en slim! Ze had zichzelf zelfs aangeleerd om 'mama' te miauwen. Volgens mij omdat ze doorhad dat ik dan eigenlijk altijd wel reageer.

Ze luisterde heel goed naar haar naam en kende de woordjes 'eten' en 'slapen'. Ook als we het op momenten gebruikten die niet bij die tijdstippen hoorden. Een poes zoals poezen horen te zijn. Met een eigen identiteit en eigen regels. Zo wilde Nanette niet dat je vanaf haar aaide in het gebied vaanf schouders tot aan haar staart. Deed je dat toch, dan kreeg je een waarschuwing. Negeerde je die dan haalde ze uit. Naar onze kinderen heeft ze nooit uitgehaald. Wel tikjes uitgedeeld, maar dan zonder nagels. Even 'opvoeden'.

Natuurlijk hebben we ook genoeg op haar gemopperd. Als ze weer eens de mat vol geplast had, of ergens een drolletje had verstopt. Zo hebben we al menig mat, handdoek en zelfs laptoptas weg moeten gooien, omdat we de geur er niet meer uitkregen.

Naar de dierenarts gaan was altijd een vervelende bezigheid voor haar. Ze was bij hen ook echt een krengetje. Ik denk dat zelfs de dierenarts die haar de laatste tijd behandelde haar niet snel zal vergeten.

Toen de hechtingen er uit moesten worden gehaald in 2009 waren ze met 4 man bezig met een in handdoeken gewikkelde heftig blazende Nanette. Eenmaal thuis heb ik in mijn eentje zonder welke moeite dan ook de overgebleven twee hechtingen eruit gehaald. En geloof me ze zaten niet echt los...

Gisteren stapte ze voor het eerst in tijden zonder mopperen haar reismand in. Ze stribbelde niet tegen en heeft onderweg maar weinig geklaagd.
Ook bij de dierenarts heeft ze maar één keer ge'gromd' en maar één keer geblazen.
Ik denk dat Nanette het wel mooi geweest vond hier. Al dat gedoe en die tripjes naar de dierenarts de laatste tijd...

Als het dan toch niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.

Een half jaar geleden heb ik Bobby in moeten laten slapen, mijn Welsh Cob. Een maandje of twee terug Eva ons witte konijn... En nu Nanette... Ik vind het wel weer mooi geweest.





Nanette... rust zacht.

Bij elkaar logeren

Regelmatig vragen de kinderen of ze bij elkaar mogen logeren. Meestal is het antwoord 'nee', omdat ze bijvoorbeeld de volgende dag naar school moeten. Gisteren echter, mocht het. Het is immers meivakantie in Brabant.
Omdat het onweerde mochten ze op de laptop van Bob een dvd'tje kijken. 'Dik Trom' werd het. En 'Cats&Dogs'. Én 'De Verschrikkelijke Ikke'...
Na drie films dachten we dat ze wel zouden slapen... Maar... toen wij naar bed gingen... Deden ze heel goed alsóf, hahaha! Gelukkig sliepen ze een minuut of tien later wel.
Maar vanavond slapen ze allemaal weer mooi in hun eigen bed. En hopen dat ze morgenochtend iets later wakker worden dan half 7!

Koninginnedag

Het was een erg rustige, maar gezellige dag. De kinderen zijn eerst een paar keer zelf het marktje op en neer gewandeld. Daarna gingen we met zijn vijfen nog even.
De inhoud van de kraampjes deden de naam van de markt eer aan dit jaar. Het was voornamelijk rommel...
De meiden zijn van de kabelbaan geroetsjt, ze hebben alledrie lekker chipjes gegeten, een leuk dagje.

Brillendans

Geweldig!! M'n oude brillen hebben we weer eens tevoorschijn gehaald toen de kinderen graag de bril van opa en oma willen passen. Ze vonden het geweldig. Ook oude zonnebrillen kwamen erbij.

Een heuse brillendans ontstond er.


Het eindresultaat? Een hele leuke groepsfoto:

Sinterklaas op school!

Sinterklaas is aangekomen op het schoolplein. Het is een gezellige drukte.


De pieten moeten laten zien hoe goed ze de verkeersregels kennen. Dat komt goed uit! Op het kleuterplein is een nieuw verkeersplein aangelegd. Er is ook een echt verkeerslicht en er zijn verschillende verkeersborden. De pieten moeten een klein parcoursje fietsen. Ze mogen op de kleuterfietsjes hun kennen en kunnen vertonen.


Sinterklaas laat zien dat hij de verkeersregels ook kent. Hij steekt over bij het zebrapad.



Benthe ziet de pieten op de kleine kleuterfietsjes langkomen. Grote pret!



Sietske kijkt hoe de pieten het doen op het verkeersplein.


Karsten geniet!





Sietske geniet!


Iedereen wil de Sint even gedag zeggen.



Langzaam maar zeker gaat iedereen de school in. Klaar voor het grote feest in de aula.



En dan is iedereen weer weg. Behalve Sinterklaas en Zwarte Piet, de eregasten!

Samenspeeldag Fanafre De Vooruitgang, opstaporkest.

Een stukje van de muziekuitvoering van afgelopen zondag. Fanfare De Vooruitgang deed weer mee aan een samenspeeldag van verschillende fanfares en muziekverenigingen in Helmond. De kinderen hebben nog nooit samen gespeeld, hebben de muziekstukken nog nooit gezien. En hebben dit in één dag ingestudeerd.
Het filmpje is niet om aan te zien, het muziekstuk zelf loopt ook nog niet helemaal soepel, maar toch vind ik het voor kinderen die allemaal net een jaar les hebben wel knap!
Helaas had ik helemaal geen zich op Benthe, dus let niet op wát je ziet!

Van oktober 2010

Jij doet jarig zijn!

Als volwassene heb je nog wel eens de stoute gedachte om je verjaardag dit jaar maar over te slaan. Al dat gedoe... en je wordt volgend jaar ook wel weer jarig.... dat idee. En toch vier je het elk jaar toch maar wel, want het is ook gewoon heel leuk om iedereen gezellig weer eens bij elkaar te hebben.
En zo kwam het dat ik afgelopen zondag allemaal lieve mensen mocht kussen en leuke cadeautjes uit mocht pakken. Het was erg gezellig en ik was blij dat ik het ook dit jaar niet overgeslagen had.

Vandaag was ik echt jarig en vanmorgen dacht ik nog dat het vandaag een gewone dag zou zijn, met dien verschille dat we 's avonds waarschijnlijk met z'n vijven uit eten zouden gaan.
Ik kon er bijna niet verder naast zitten. Ik heb een hele fijn verjaardag gehad, met allemaal kleine dingetjes.

Het begon vanmorgen vroeg al (na een lieve felicitatie van Bob toen hij uit bed stapte om te gaan werken) met een klaargemaakt ontbijtje van Bob. Toen ik mijn klas in orde ging maken voor komend schooljaar kreeg ik van mijn oud-duopartner een mooie vaas met orchideeën erin. Verderop in de loop van de dag kreeg ik verschillende telefoontjes en kaarten.

's Middags werd ik verrast door een lunchtafel gedekt door Bennthe (met een briefje erbij :"Ik doe dit niet altijd, maar alleen nu jij jarig bent").

Vanavond was ik te moe om nog uit eten te gaan en doken Bob en Sietske de keuken in. Ik zat al in mijn 'huisbroek' voor de tv. Ik kreeg een heerlijk eitje met ham en tomaatjes op mijn schoot. Door Sietske zèlf gebakken! En om het af te maken kwamen vanavond mijn schoonouders nog even langs voor een lekker bakkie.

Toen wij de kinderen op bed legden gingen zij weer naar huis. Hierna keek ik nog even op internet. Daar zag ik nog heel veel Hyves felicitaties en felicitaties van een ander forum

Eén daarvan spande de kroon.
Hij komt van een vriend van me.
Hij rijdt net als ik al jaaaaaaaaaren op dinsdag in dezelfde megagezellige les als ik.
Hij stuurde me een zingende poes. Die man fluit altijd liedjes aan het begin van de les. En dan vaak het liedje 'Jan klaassen was trompetter...' en dan mopper ik (elke week weer)dat ik dat liedje dan de hele les in mijn hoofd heb. En nu laat hij die poes 'per ongeluk' eerst dát liedje zingen! Helemaal geweldig!



"Wat doehoe jé? Jij doet jarig zijn! Dan zal ik een liedje voor je zingen! Jan klaassen was...." Geweldig!!!

Jarig zijn is niet alleen leuk als je nog een kind bent! Ook nu ik lekker op weg ben volwassen te worden is het nog helemaal het einde!

Tattoos

Zoals veel andere kinderen vinden onze kinderen neptattoos helemaal het einde. Zelfs het uitspreken van het woord moet op de juiste wijze gebeuren. Het zijn geen tatoeages of tattoos, maar táttoes. Wij als ouders zijn er meestal niet zo blij mee. De tattoos die je bij een kauwgompje of een open dag krijgt, zijn vaak snel beschadigd en zien er dan eigenlijk alleen nog maar uit als een donkere vlek. Eraf wassen is geen optie, want voor de kinderen is het dan echt nog een stoere lichaamsverfraaiing.

Omdat Sinterklaas cadeautjes mag geven waar papa en mama het niet altijd helemaal mee eens zijn, kreeg Benthe dit jaar een setje tattoostiften van de Goedheiligman. Daarbij zaten malletjes om mooie figuurtjes te tekenen.
Die malletjes heeft Benthe helemaal niet nodig bleek laatst.
Er was een vriendinnetje komen spelen en Karsten had heerlijk meegespeeld met de meiden. Dachten wij.

Later aan de keukentafel bleek dat Karsten als tekentafel gefungeerd had. Hij zat van top tot teen onder de tatoeages van de tattooset. Op zijn buik prijkte een levensgrote smiley en op zijn armen waren wat figuurtjes getekend. De twee smileys die ik echter niet meteen te zien kreeg spanden de kroon. Hoezeer ik ook vond dat ze deze keer wat te ver waren gegaan met de stiften; ik móest deze twee toch even vastleggen. Al had ik liever gehad dat ze deze tekeningetjes op een blaadje hadden gemaakt...

Thomas de trein op Karsten zijn onderbeen.







Langnek in zijn nek.